Pocztówka z bezkrwawego grzybobrania

Prawie trzy tygodnie temu udałem się na polowanie w Jamborowym Borze... znaczy na działce u huanna w sosnowym lasku. Ponieważ tego dnia przejechać mieliśmy jakieś 100 km, nie zbierałem grzybów, bo nie przetrwałyby jazdy w sakwach, polowanie było więc bezkrwawe, z obiektywem zamiast flinty.

Pod sosnami buszowały całe hordy podgrzybków.





A między nimi kozak.



I maślaki bliźniaki.



Marynowana w miodzie była też miodówka, czyli maślak pstry.



A i prawdziwy borowik się trafił.



I tłuste tłuściochy.



I krwisty gołąbnek.



Muchomor zaś stał na straży i nie wpuszczał na działkę insektów.



A kilka miedz dalej na słońcu opalała się na brązowo kania.



Tydzień temu zaś takie grzyby upolowałem (tym razem nie obyło się bez grzybiej krwi).

Pan z Brodnia

Wejście Smoka

A właściwie huanna.

Dworzec Łódź Kaliska.

Pociąg Sudety.

Zbliża się...



3... 2... 1... wchodzimy!

- Łup! Łup! Łup!
- Kto tam?
- Harcerze.
- Nie wierzę.
- Otwieraj chamie, ZOMO nie kłamie!




- Dżem dobry!

Bułkownik To Mi

Za chwilę padnie rozkaz i zacznie się atak bułek wrocławskich wspieranych przez napoleonki na pozycje dobrze okopanych kajzerek.



Gdyby linia obrony nie została przełamana, w odwodzie czekają dwa bataliony bułek paryskich i szwadron angielek.

Podgrzybek mi wpadł pod koła

Ale zdążyłem wyhamować i nienaruszony wylądował na talerzu.



Do towarzystwa miał kanię.



Opieńki to, czy nie opieńki? Jako że nie wiedziałem, zostawiłe w lesie, bo malowniczo na pniaku wyglądały.



Muchomora też zostawiłem, niech muchy morzy snem wiecznym.



Równierz resztę leśnej ferajny na wpół zostawiłem zagrzebaną w liściach.

Energia wiatrowa (słoneczna i wodna)

Teraz już wiadomo dlaczego okoliczne wiatraki utraciły skrzydła... ustąpiły pola Latającym Holendrom nowej generacji.




Elektrownia wiatrowa czy słoneczna? A może wiatrowo-słoneczna, czyżby skrzydła były poruszane wiatrem słonecznym?



Chyba jednak elektrownia wodna - to co za farmą wiatrową błyszczy to sztuczne jezioro Jeziorsko z zaporą i elektrownią na zaporze.



A u aarda też dzisiaj wiatraki, tyle że z Góry Kamieńsk. Tam też byłem, ale to już temat na inną pocztówkę.

Kolejna podróż Sudetami

Sudety wjeżdżają, podróż czas zacząć.



Sudetami jeździłem nie raz, nie dwa. Po prostu są o dobrej godzinie w dobrym kierunku, mogę wsiąść w nie rano w Żyrardowie i pojechać gdzieś na zachód. Jadąc nimi wysiadałem już w Koluszkach, na Widzewie, w Zduńskiej Woli, a teraz w Sieradzu. To następnym razem chyba do Kalisza trzeba będzie zajechać, a potem jeszcze dalej.





A to już w Sieradzu.



Zobacz wcześniejsze podróże tym pociągiem: Sudety 1, Sudety 2. Zobacz też jak się jeździ z rowerem innymi pociągami: Jaćwing, Jaćwing 2, Karkonosze, Narew, Hańcza, Solina, SKM, ED74, Acatus ED59.

Zobacz też podróże Kolejami Mazowieckim:
- EN57 w 6 pocztówkach: 1, 2, 3, 4, 5, 6
- szynobus VT628
- Flirt
- push-pull

Osssaaaaa!!!

Osa! Zaatakowała nam struclę bakaliową! I kto kogo pożre? Osa struclę?



A może to osa preferująca aluminium i zeżre mi rower?



Lecz oto zeżarcie ostateczne - huann zaraz pochłonie osę z kopytami!

Pocztówka poFestiwalowa

Warszawski Festiwal Filmowy się skończył... jak zwykle za szybko i pozostaje niedosyt, zwłaszcza że w pierwszy weekend byłem nad Wartą walcząc z wiatrakami, a w tygodniu co najwyżej na jeden seans po pracy mogłem wyskoczyć.

Kinem festiwalowym była jak zwykle Kinoteka.





Zaś drugim kinem festiwalowym było w tym roku Multikino w Złotych Tarasach - to ten bałagan architektoniczny na poniższym zdjęciu.

A na samym Festiwalu? Na filmach na których byłem? Były filmy rewelacyjne, dobre, takie sobie i beznnadziejne. Były wesołe i smutne. Były dokumentalne, krótkometrażowe, animowane. Były europejskie (w tym polskie), azjatyckie, południowo i północnohamerykańskie. Były filmy poruszające problemy jednostek, całych krajów i całego świata. Były bliskie świata rzeczywistego i odjechane w kosmos. Były ze świata dzisiejszego, jak i z niezbyt dalekiej przeszłości i przyszłości... krótko mówiąc, było jak zwykle.

Zobacz też jak było rok temu.

Pocztówka z Pogórza Deszczowego

Jest to wpis na 12. Akcję GTWb: Deszcz, jesienny deszcz.

Pocztówka z Pogórza Deszczowego, czyli Opowieści z Deszczykiem.



Dawno, dawno temu, a dokładnie w przedostatni weekend września, za siedmioma węzłami kolejowymi, było sobie Pogórze Deszczowe. Jak sama nazwa mówi, Pogórze owo składało się głównie z deszczu, mokrego lasu podszytego mokrymi krzakami, kałuż tudzież innych zbiorników wodnych bez znaczenia strategicznego, błota oraz zawiesiny wodnej zwanej mgłą. W tych pięknych okolicznościach przyrody, na przystanku w Birczy z PKSu wysiadła dziewiątka turystów z Adasiem na czele i nastał Dzień Pierwszy rajdu.

Dnia Pierwszego dzielnie stawiliśmy czoła wszechobecnej wilgoci - przeszliśmy zaplanowaną trasę, zjedliśmy obiad krzalowy (jak się okazało potem - jedyny na trasie), pokonaliśmy na różne sposoby niezliczone pola błotne i cieki wodne. Nie obyło się bez strat - but Eryka umarł śmiercią nienaturalną.






Na koniec Dnia Pierwszego znaleźliśmy przytulną stodołę, gdzie spędziliśmy noc. Tu prowadziliśmy nocne dysputy ze śpiworów, a tymczasem deszcz padał i padał.



Dnia Drugiego nie przekraczaliśmy strumieni - szliśmy wzdłuż jednego nich... gdybyśmy mieli jakieś kajaki lub pontony, to niezły rafting moglibyśmy sobie urządzić. Strumień ten doprowadził nas do Ulucza do cerkwi, a tam mimo że był piątek, sprawdziliśmy do czego służą soboty.





Z Ulucza droga nas wiodła do Dobrej Szlacheckiej, gdzie powitała nas dobra psina (nieszczekająca, niegryząca, ze śladowymi ilościami pcheł), a nas czekała cerkiew do obejrzenia, glut do zjedzenia i PKS do Sanoka.





Tak, tak, Adaś się nad nami zlitował i zamiast iść mokrymi krzakami w strugach deszczu, pojechaliśmy do Sanoka, gdzie zanocowaliśmy w domkach kempingowych w Białej Górze przy skansenie. I tu jako członek Klubu Dyskusyjnego z poprzedniej nocy, wujek To Mi trafił do mniejszego domku - izolatki, razem z Anią i drugim Tomkiem. A była to noc latających poduszek... oraz nisko u-padającego deszczu.



Dnia Trzeciego na śniadanie była bajeczna polędwica z kurcząt z Logicznej Lamówki, natomiast kot nie dał się przerobić na hot-doga, ale chciał zatańczyć w deszczowej piosence.





A deszcz padał i padał, dlatego też poszliśmy do skansenu zamiast w krzaki. Tutaj wujek To Mi znalazł godny obiekt do wlezienia nań - szyb naftowy, i wlazł nań.





Kolejnym punktem programu była impreza w Klubie Strażaka - załadowaliśmy się do wozu strażackiego, zakanszając i zapijając tym co mieliśmy upchnięte po kieszeniach, Jarek zapodał muzyczkę... chcieliśmy odpalić wóz i ruszyć nim w dalszą drogę, ale się nie udało.




Za to zatańczyliśmy Deszczową Piosenkę, a Eryk zaprezentował prototypowy model parasola o nietypowej geometrii, która ponoć lepiej chroni od deszczu. A właśnie - deszcz padał i padał.






Ponieważ wszystko na czym mogliśmy przybić pieczątkę mieliśmy zamoknięte - i kartki i przewodniki, z wyjątkiem map, ale te były oklejone i też przybić się nie dało, więc pamiątkową pieczątkę wstęplowaliśmy na Ani. A potem w strugach deszczu ruszyliśmy na PKS i do Leska.




W PTSMie w Lesku powitano nas z pompą i balonikami, a rozrabiaki ponownie zostały zamknięte w izolatce. Tym razem narozrabialiśmy zaszywając śpiwór Ani... no co? W czasie deszczu dzieci się nudzą, a ten padał i padał.




Dzień Czwarty - pogoda zrobiła się wręcz piękna - padało tylko co drugą godzinę, ruszyliśmy więc w daleką drogę do domu.



Droga ta wiodła prze Zamek Sobień z widokiem na San, most kolejowy na Sanie, wzdłuż wylewającej się z koryta Osławy, aż na ruiny klasztoru w Zagórzu.






Tam był pokaz fechtunku na długie parasole.



I to by było na tyle, wsiedli na koniec wszyscy do PKPu i jechali długo i szczęśliwie.

No dobra, nie wszyscy. Jarek został i dołączył do trasy Arka. Tomek przemeiścił się do Teodorówki, a stamtąd do Solinki kopać kible na ześrodkowanie, a wujek To Mi wrócił, ale tydzień później przyjechał z trasą Madzi na samo ześrodkowanie. Żeby nie było, że ściemniam - oto Tomek i To Mi w czołgu na ześrodkowaniu, oraz Jarek fotografujący czołg - dziwnie niedeszczowo tam, prawda?




A na koniec piosenka, mojego autorstwa, więc co wrażliwsze osoby proszone są o przerwanie czytania w tym miejscu. Jest to przeróbka na warunki pogórzańskie piosenki Pacyfik.

Kiedy szliśmy przez Pogórze
Łej hej krzaluj go
Zmyło nam z plecaków szynki
Taki był cholerny deszcz

Hej znowu zmyło coś
Zniknął w błocie jakiś gość
Hej policz który tam
Jaki znowu zmyło kram

2. Pestki dyni i rodzynki
3. Żer betonu pół tuzina
4. A w wibramie nadal glina
5. Trzy skarpety i stuptuty
6. Nawet z nóg nam zmyło buty
7. Zamoczyło nam Rewasza
8. Napęczniała także kasza
9. Gara gluta nam nie zmyło
10. Bo pod wiatą się go skryło

Hej znowu zmyło coś
Zniknął w błocie jakiś gość
Hej policz który tam
Jaki znowu zmyło kram

Hej znowu zmyło coś
Znów w potoku jakiś gość
Postawcie grzańca dzban
Opowiemy dalej wam

Zobacz też:
- zdjęcia To Mi'ego, Adasia, Eryka
- wezbraną Wisłę kilka dni później