Zieeew, dzień dobry! Pora zacząć kolejny dzień na Linii Mołotowa lavince ciężko się wstawało i marudziła że jest nie wyspana, a to dlatego, że w nocy dobiegały nas z oddali dźwięki dyskoteki, jak już wreszcie hałas ucichł, to o świcie ptaki zaczęły drzeć ryje, a potem zaczął padać deszcz. Na szczęście wkrótce przestał, ale śniadanie znów spożyliśmy w namiocie, bo na zewnątrz wszystko było mokre. Rano już więcej nie pada i po śniadaniu możemy spokojnie się zwinąć i spakować.
PO Podbiele 15 idziemy dalej
Drogą u podnóża wydmy ruszamy na wschód... w zasadzie nie tyle jedziemy, co głównie pchamy rowery przez piach. Dwa pierwsze schrony zdobyliśmy jeszcze wczoraj, więc mijamy je, wyjeżdżamy z lasu i zatrzymujemy się przy trzecim, który jest w niewielkim zagajniku wśród pól. Po znalezieniu skrzynki, zostawiamy przy nim rowery i miedzą ruszamy w górę do Szóstki.
PO Podbiele 06, czyli MW 462.
Tutaj po raz pierwszy dostrzegamy numer i napis "Mienie Wojskowe", jeszcze kilka schronów będzie w te okolicy tak ponumerowanych, a być może kilka przegapiliśmy... początkowo przegapiliśmy przecież numer 463 przy Piętnastce i zauważyliśmy go dopiero po powrocie do rowerów.
Podjeżdżamy w pobliże kolejnego, małego ale malowniczo położonego schronu - te schrony na wzgórzach wśród pól w ogóle są dosyć malownicze, zwłaszcza teraz w porze wegetacji... co prawda trzeba się naobchodzić miedzami, ale jest za to bardzo ładnie. Rowery zostawiamy na dróżce polnej w pobliżu, pilnują ich bociany za niewielką opłatą (po żabie dla każdego), a my myk miedzą po skrzynkę.
Jedziemy dalej i powtarzamy manewr z poprzedniego bunkra - podjazd w pobliże dokąd się da, rowery zostawiamy na dróżce i sok w bok przez trawy po skrzynkę. Niestety zaczęło siąpić, a nim się wpisaliśmy i odłożyliśmy skrzynkę, rozpadało się na dobre. No to my szybko do schronu schronić się przed deszczem i zdążyliśmy nim przeszedł w totalną ulewę. Postanowiliśmy przeczekać tutaj ten deszcz, tylko niestety wszystko zostało z rowerami na dróżce... pożyczyłem więc od lavinki kurtkę i dodatkowo chroniąc się parasolem pobiegłem, by wyciągnąć z sakw jedzenie, termos, moją kurtkę i jeszcze jakieś polary. No, teraz możemy przeczekiwać deszcz przy drugim śniadaniu! Gdy już największa zlewa poszła dalej a nam zaczęło się nudzić, zdecydowaliśmy się jechać dalej, zwłaszcza że deszczyk już był taki ledwie kosmetyczny kapuśniaczek.
Dotarliśmy do kolejnego bunkra, i tym razem nie zostawialiśmy rowerów nigdzie po drodze, by w razie pogorszenia pogody mieć wszystko pod ręką. Tutaj skrzynka jest na poziomie... -2, znaczy w szambie pod latrynami. Dobrze, że dawno nikt z nich nie korzystał. Początkowo myślałem, że nie dam rady zejść na dół, bo żadnych chwytów nie ma... ale okazało się że stoją nad niewłaściwą dziurą. We właściwej i chwyty były i taboret na dnie. A na dachu ładnie kwitną na żółto rochodniki.
Kolejne pięć bunkrów postanowiliśmy dla odmiany zdobyć z buta, bo analiza map i satelity wykazała, że rowerami strasznie się nakombinujemy, a są one całkiem blisko jeden od drugiego. Rowery skitraliśmy w bunkrze, spięliśmy zapięciami i w drogę.
Po drodze przez wysokie trawy szybko przemoczyliśmy spodnie powyżej kolan, ale Trzynastkę zdobyliśmy z marszu. Ten schron był oznaczony jakoś inaczej numerkiem niż poprzednie.
PO Podbiele 09 PO Podbiele 02
Z Dziewiątką byłoby zamieszanie, gdyby nie to że wcześniej czytaliśmy logi... a wynikało z nich, że albo są tam dwie skrzynki, jedna na dole a druga na górze, albo że już tylko jedna, bo tej na górze już nie ma. albo diabli wiedzą co. Za to kolejne kolejne ekipy sporo czasu szukają kierując się niewłaściwymi wskazówkami. Generalnie pomieszanie z poplątaniem. My spisaliśmy z logów różne opcje i udało się skrzynkę w środku, ale kontrolnie otwór na dachu też przeszukaliśmy... pusto.
W domu na spokojnie zrekonstruowaliśmy stan faktyczny. Opis kieruje na poziom +1 (dach), bo tam była pierwotnie skrzynka, ale już podczas pierwszego znalezienia została uszkodzona przy wydobywania spod lodu i została reaktywowana w środku schronu na poziomie -1 (tam nie szukaliśmy). Kolejna ekipa nie znalazła na dachu i zreaktywowała również w środku bunkra, ale na poziomie 0 (w rurze i właśnie tę skrzynkę znaleźliśmy). Przez jakiś czas były dwie skrzynki, a teraz... trudno powiedzieć, bo z logów wynika że ta z -1 mogła zginąć.
Z Dwójką natomiast szybko poszło... jak już się udało przebić przez totalnie zakrzaczone wejście do środka. Ale i tak mieliśmy nieco łatwiej, bo ekipa białostocka trochę wykarczowała dwa dni wcześniej.
Przy Jedynce wyszło słońce... a poza tym to Jedynka, więc trzeba to jakoś uczcić! Zatem rozłożyliśmy się na dachu i trochę poleniuchowaliśmy, przy okazji susząc przemoczone fragmenty garderoby na słońcu.
PO Podbiele 08 A361 PO-Podbiele 64
Powoli już wracamy z pętli... powoli, bo ostatniej skrzynki się naszukałem jak głupi. Skrzynka zakopana w rogu na poziomie -1, więc niby nic trudnego. Obejrzałem wszystkie rogi i nic. No to do roboty z łopatką, kopię w jednym rogu, drugim... zgadnijcie w którym znalazłem? Oczywiście że w ostatnim, a tych rogów trochę tam było.
Wracamy do rowerów i zastanawiamy się nad dalszymi planami, bo tutaj zostały nam już tylko dwie skrzynki do zdobycia. W zasadzie mieliśmy jeszcze zaplanowane ewentualne wizyty w PO Głębocz (cztery skrzynki) i PO Skłody (jedna skrzynka, STF po 2,5 roku). W tym momencie wiemy, że czasu starczy tylko na jeden dodatkowy Punkt Oporu, tylko który? Jadąc na Głębocz musielibiśmy się sprężać, bo oddalalibyśmy się od stacji kolejowej i jest tam więcej skrzynek do szukania. Skłody są prawie po drodze na stacje, ot mały skok w bok. A do tego pogoda niepewna, my już trzeci dzień keszujemy i jesteśmy już trochę zmęczeni, zwycięża więc lenistwo, wybieramy opcję minimum (PO Skłody) i robimy sobie trzecie śniadanie na dachu schronu.
Przedostatnia skrzynka to mikrus skitrany pod zachowanym pancerzem
stanowiska DOT-4. Wpisujemy się korzystając z pancerza jak ze stolika, tylko musimy pilnować by skrzynka, albo logbook nam nie spadły, bo pod pancerzem jest dziura na poziom -1. Skrzynkę odkładamy... ale w dziurę spada nam pieczątka, a echo tylko odpowiada
mać, mać, mać. No tak, tutaj jeden z nielicznych dwupoziomowych schronów, gdzie nie trzeba było złazić na dolną kondygnację, ale i tak skończyło się tym, że musiałem tam zleźć. Początkowo bałem się, że w gruzie zalegającym na dole nie znajdę pieczątki, ale w końcu udało się ją namierzyć... dobrze że nie wpadła przez dziurę jeszcze niżej.
No i w końcu ostatnia skrzynka i ostatni schron... którego nie zauważyłem, mimo iż był widoczny jak na dłoni. Podchodzimy na odległość kilku metrów i mówię::
- Jeszcze trzeba tu bunkier znaleźć.
lavinka patrz na mnie, potem na bunkier, potem znów na mnie i znów na bunkier.
- To tu są dwa bunkry?
- Jakie dwa.
- No ten - pokazuje palcem - i ten, który chcesz jeszcze znaleźć.
Taaa, co ślepemu po oczach i okularach, skoro i tak nie potrafi ich używać. Niech będzie, że to przez zmęczenie. Przy schronie jest żwirownia, a tam żółta koparka (na pewno jakiś sowiecki agent).
czarne chmury zbierają się na Kwaterą Główną Mołotowa, jego limuzyna stoi w garażu, a my jedziemy dalej
Udało się - Punkt Oporu Podbiele zdobyty, odwiedziliśmy nawet Kwaterę Główną Mołotowa (jak widać na zdjęciu, czarne chmury się nad nią zbierają), zajrzeliśmy też do super tajnego garażu, gdzie stała zaparkowana limuzyna Mołotowa. Ale to nie koniec, misja nie została zakończona, jedziemy dalej!
Zobacz też:
-
dzień 1: PO Prosienica
-
dzień 2: PO Prosienica
-
dzień 2: PO Podbiele
-
wszystkie zdjęcia na Picasie
